RVF 272

 

Si fuit sa vida e no si frimmat ora,
e sa morti est in fattu a apprettu mannu
e ïs cosas passadas e ïs de occannu  
mi fainti gherra commenti is benidoras,
 
   e s’arregodu e iss’abettu m’accora’,
’moi innoi ’moi innìa, chi abberu, ita dannu,
si de mei no tenessi dolu mannu,     
de custus pentzus mius gi’ia-d essi in fora.
 
    Mi torra’ innanti si gosu drucci mai         
primau su coru at tentu, e pusti ingunis
biu naïghendi is bentus scimbullaus;
 
    biu temporada in portu, cansada ormai
sa ghia ’e sa nai, truncà’ s’antenna e is funis
e is ogus bellus, chi mirau, studaus.
m!Vis*  Castedhu, su 26 de friaxu 2006

 

L’ORIGINALE

La vita fugge, et non s’arresta una hora,
et la morte vien dietro a gran giornate,
et le cose presenti et le passate
mi dànno guerra, et le future anchora;

e ‘l rimembrare et l’aspettar m’accora,
or quinci or quindi, sì che ‘n veritate,
se non ch’ì ò di me stesso pietate,
ì sarei già di questi penser’fòra.

Tornami avanti, s’alcun dolce mai
ebbe ‘l cor tristo; et poi da l’altra parte
veggio al mio navigar turbati i vènti;

veggio fortuna in porto, et stanco omai
il mio nocchier, et rotte arbore et sarte,
e i lumi bei che mirar soglio, spenti.

 

Lascia un commento